جی سبک – یکی از آموزه‌های مهم تربیتی که مورد تاکید مکتب انسان ساز اسلام قرار دارد ضرورت حرمت آبروی دیگران و زود قضاوت نکردن درباره هیچ فرد یا اتفاقی است. این موضوع آن‌قدر مهم است که تجاوز به آبروی دیگران جزء بزرگ‌ترین گناهان محسوب شده و از طرف خداوند وعده عذاب الیم داده شده است.
از این شیوه ناپسند هیچ کس سود نمی‌برد، چرا که اگر این رفتار ضد اخلاقی نهادینه شود همه از این ابزار علیه رقیبان استفاده خواهند کرد و در آن صورت این ابزار تبدیل به شمشیر دو لبه که روزی با ما و روزی دیگر علیه ما خواهد شد.
پس کسی را که خداوند مدافع او است چگونه انسان به خود جرأت می‌دهد که پرده‌اش را بدرد و رازش را فاش کند یا عیبش را آشکار سازد، و یا بی دلیل به او تهمت وارد نموده و آبروی او را بریزد و به حیثیّتش صدمه برساند.
(سوره حج آیه۳۸).
بنابراین برای توجه به اهمیت این مساله و یادآوری عقوبت و گناه این کار برای مومنانی که خود را مطیع دستورات دین می‌دانند و البته برای کسانی که پنبه در گوش‌های خود کرده‌اند و بی دلیل برای رسیدن به اهداف خود از ریختن آبروی افراد هراسی ندارند چند نمونه از احادیث و روایات معصومین(علیه‌السلام ) را در این باره مرور می‌کنیم:
۱ – ربا ۷۳ قسم است و بدتر ازهمه رباها تجاوز به آبروی مسلمان است.
۲ – کسی که چیز ناروایی بشنود و آن‌را منتشر کند مثل این است که خودش آن کار زشت را انجام داده است.
۳ – کار برادر مومنت را به نیکوترین وجهش حمل نما، مگر آنکه خلافش را یقین کنی. پس تا زمانی که می‌توانی کار او را حمل به خیر کنی، حق نداری حتی نسبت به یک کلمه که از برادر مومنت شنیدی سوء ظن ببری.
۴ – نزدیک‌ترین وضعی که بنده به کفر دارد این است که با مردی برادر دینی باشد و لغزش‌ها و خطاهای او را شماره کند.
۵ – هر که به عیب جویی، کسی را به صفتی که در او نیست یاد کند خداوند او را در آتش جهنم محبوس دارد تا گفته خویش را مجری دارد.
همچنین به برخی از خطراتی که این شیوه ناپسند و گناه بزرگ یعنی” بردن آبروی مومن و قضاوت بی‌جا درباره او” در جامعه اسلامی می‌تواند به همراه داشته باشد اشاره می‌کنیم:
– بردن آبرو، جنگ با خدا!
– رسوا نمودن مومن، خروج از ولایت خدا
مفضل عمر روایت کرده است که حضرت صادق علیه‌السلام به من فرمودند: هر کس به زبان مومنی سخن بگوید و از آن رسوایی او و از بین بردن مروّت و جوانمردی‌اش را بخواهد تا از چشم مردمان بیفتد، خداوند او را از ولایت خودش به ولایت شیطان می‌اندازد ولی شیطان هم او را نمی‌پذیرد.
و در حدیثی دیگر امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: المومن اعظم حرمة من الکعبه
حرمت مومن از حرمت کعبه بالاتر است
– ریختن آبروی مومن گناهش بیشتر از تخریب خانه خدا
به راستی چه کسی به خود جرات می‌دهد کعبه را خراب یا به آن اهانت کند؟ آیا جز ستمکارانی مانند یزید که حکم تخریب و آتش زدن کعبه را صادر کرد؟ کسی چنین جسارتی را دارد؟ پس چگونه است که با وجود بالاتر بودن حرمت مومن از حرمت کعبه به آسانی مورد تخریب و توهین و جسارت قرار می‌گیرد و آبروی مسلمان به سادگی ریخته می‌شود؟
و در پایان یادمان باشد سنگینی گناه بر روی شما تا چه اندازه است؟
پی نوشت:
-الکافی، ج ۲، ص ۳۵۱
– نهج الفصاحه ، حدیث ۲۲۸۴
– پیامبر گرامی اسلام- نهج الفصاحه
– پیامبر گرامی اسلام- کشف الریبه
– امام باقر (علیه السلام)- کافی
-وسائل الشیعة، ج ۲۱، ص ۵۵۷٫
– الکافی، ج ۲، ص ۳۵۱، ص ۳۵۷، ص ۳۵۸، ص ۳۵۱٫
– نهج‌البلاغة، ص ۵۳۸٫
– تحف‌العقول، ص ۳۰٫
– مستدرک الوسائل، ج ۱۳، ص ۱۷
– الصحیفة السجادیة، ص ۹۸٫
– منتخب میزان الحکمة:۸۶
گناهی که حرمت آن بالاتر از تخریب خانه خداست!
گناهی که حرمت آن بسیار بد است.
۱ بار پسندیده شد.
فرشاد سرهندی
بسم الله الرحمن الرحیم ، سرهندی هستم مدیر سایت جنبش مردمی احیای سبک زندگی اسلامی ، هدف ما از گردآوری این سایت الگو گیری از بزرگان اسلام و ترویج زندگی سالم است.
دنبال کنید
